Kaybettiniz Bile...

Zamanında sarılmaktan bu kadar uzak zihniyetler,eee yalnız kalıp işleri düşünce tabi gelin birlik olalım sarılma zamanı ilanlarıyla geçmiş pişmanlıklarının telafisini yapacaklarını sanıyorlar.Tulumba köprüsünün altından çok pozcu koop.geçti şimdi de yıkılıyor.Köprüyü bir daha inşaa edemeyeceksiniz.Kendi içinizde azaldıkça azalıp dağılacaksınız.Şu anda zor bela direniyorsunuz.Yalnızlık zor tabi.Zamanında çok kalabalıktık halbuki...

KARANLIK...

Karanlıktan korkarım evet;
Ama evimin karanlığından değil.Karanlıkta yaşamayı seviyorum.Evimin karanlığında.
Ondan korkmuyorum.Bana asla yanlışı olmaz biliyorum,ona güveniyorum.Arkamı döndüğümde beni kandırmayacağından eminim.Ama bazen odamda uyurken salonda kimse olmadığını bile bile odamın kapısını kapatma gereği duyuyorum ve öyle de yapıyorum.Bazen yüzümü duvara dönüp uyumaya çalıştığımda yine aynı endişe alıyor tüm vücudumu saran ürpertiyle...Ya birisi beni izliyorsa?
O zaman sırtımı duvara dönüyorum ve uyumaya çalışıyorum.
Gerçek şu ki kimi insanlar,hatta hayvanlar bile karanlıktan 'acaba biri mi var görmediğim?' şüphesine büründükleri için korkarlar.Ben bundan korkmuyorum.Acaba dolaptan biri beni mi izliyor veya balkonda biri mi saklanıyor korkusu değil benimki;Karanlığın Ta Kendisi!
Karanlığın rengi,sesi(sessizliği)...kendisi beni korkutan şey.Uçsuz bucaksız sonsuz oluşu benim korktuğum şey.Ayağım takılıp düşsem nereye doğru düşeceğimi bilmeden o boşlukta kaybolmak.Aslında demeye çalıştığım şey...Sonsuzluk.Karanlığın beni götüreceği yerden korkuyorum.Sonsuz olmaktan...
Sonsuz olmayı herkes ister.Hiç ölmemeyi belki de.Ben sonsuz olmaktan değil,kendimi kaybetmekten korkuyorum.Kimsesiz olmaktan....

Not:Herhangi kötü bir şey yaşamıyorum Canlar,sadece lavabodayken bu tarz bir yazıyı kaleme almayı düşündüm bir an ve hemen harekete geçtim.Yani ilham geldi.Kaçmasın unutmayayım diye de hemen yazdım.Karanlıkta yaşamayı seviyorum.Evim daha huzurlu oluyor o zaman.Ampuller gözümü yoruyor özellikle şu sarı olanlar...

Meriç Balon